Mijn eerste dochter is nu 3,5 jaar oud. Toen ze geboren werd had ik het idee van een heerlijke borstvoedingsrelatie. Een jaar lang borstvoeding geven? - In ieder geval. Maar alles verliep een beetje anders. Ik wilde mijn tweede dochtertje, nu 7 maanden oud, langer borstvoeding geven, maar ook hier liep het iets anders dan gepland. Toch doen we het uitstekend. Met mijn eerste dochter ging in principe alles goed. Maar de dromerige blik naar moeder tijdens het geven van borstvoeding bleef uit. Knuffels overdag buiten de borstvoeding? - Niet beschikbaar. Op een gegeven moment werd daar clustervoeding aan toegevoegd. Er was geen sprake van opstijgen en andere dingen doen. Helaas was er bovenop dit alles ook sprake van een zeer ernstige koliek. Na elke voeding viel ze in slaap. Maar ik wist heel goed dat ze, als ze wakker werd, zou huilen, kronkelen van de pijn en alle kanten op buigen. We zaten gevangen in een vicieuze cirkel. Ondanks alle inspanningen keek ik uit naar de 12 weken horde. Maar de desillusie kwam. Na 12 weken was er geen verandering in de koliek. Maar een paar weken later voelde ik eindelijk een lichte verbetering. Toen mijn eerstgeboren dochter 5 maanden oud was, volgde de volgende fase en werd ze 's nachts elk uur wakker. Ja, ik weet dat andere moeders alles wat ik hier schrijf ook maar al te goed weten en dat ontwikkelingsspurten etc. al dit gedrag beïnvloeden. Het clusteren, het elk uur wakker worden en de koliek duren niet lang. Toch denk ik dat iedereen zijn weg moet vinden en mijn manier was om na deze 5 maanden te spenen.
Mijn dochter kende de fles al vanaf het begin, omdat we een goede manier vonden om de oma’s en papa erbij te betrekken. Het spenen ging prima. Ik had geen pijn op de borst en hoefde geen thee of pillen te slikken. Het is gewoon verloren gegaan. En mijn dochter? Ja, dat maakte hem niet zoveel uit. Zoals hierboven al beschreven, was ze nooit een groot kenner en knuffelaar. Ze dronk de fles helemaal vol en was blij. De dag dat ze stopte met het geven van borstvoeding, veranderde ook mijn dochter. Ze lachte, de koliek was verdwenen en de nachten werden plotseling beter. Voor ons beiden was dit de beste manier. En nu, 3 jaar later, is ze gemuteerd tot een echte knuffelaar.
In maart 2020 werd ik opnieuw zwanger. In december daarop werd onze tweede dochter geboren. Wat kan ik zeggen, een kind zoals in een prentenboek. Geen koliek, geen gehuil in de avonduren, ze was gewoon helemaal gelukkig en ik keek uit naar een heerlijke borstvoedingsrelatie. Alles leek perfect. Behalve borstvoeding. 2 weken na de geboorte had ik nog steeds veel pijn tijdens het geven van borstvoeding. Maar ik wist dat het op een gegeven moment over zou gaan. Dus bijt er doorheen en het komt goed. Precies op mijn verjaardag, toen mijn dochtertje 3 weken oud was, kreeg ik plotseling hele hevige lichaamspijnen en koorts. Het was midden in de Corona-periode, dus ik vermoedde het meteen. 's Avonds om 19.00 uur zijn we naar de dokter gegaan. De dokter keek me aan, luisterde naar alles en vroeg of ik borstvoeding gaf. Haar eerste diagnose was onmiddellijke melkophoping of een borstinfectie. Na een negatieve coronatest werd al snel duidelijk dat de arts gelijk had met haar vermoedens. Ik kreeg antibiotica. Dit zou minimaal 5 dagen moeten duren. Op de verpakking stond: in zeldzame gevallen kan de baby diarree en maagpijn krijgen. En een dag na de eerste dosis voelde ik me weer beter, maar mijn baby voelde zich heel slecht. Ze werd geplaagd door diarree en buikpijn en ik voelde me eindeloos schuldig. Ik stopte er onmiddellijk mee op de vijfde dag en godzijdank verdwenen de bijwerkingen op mijn baby weer. Daarna ging alles heel goed. Vier maanden later merkte ik dat ze een pagina weigerde. De kist schreeuwde en draaide zich om. Fase van uitschelden op de borst – dat ook. Dat wist ik ook niet van mijn eerste dochter. Maar ik had nog steeds het gevoel dat ze pijn had. Ik nam contact op met een bevriende osteopaat en maakte snel een afspraak. Vier weken lang kon ze alleen aan de ene kant drinken en aan de andere kant alleen met ongelooflijke verkrampingen van mijn kant. Toen we naar de osteopaat gingen en gingen rijden, moest ik na 5 minuten stoppen omdat ze duidelijk erg hongerig of dorstig was, dus ik probeerde de slechte kant en ja hoor, ze dronk alsof ze nooit een probleem had. Het werkte een week perfect en toen kwamen de oude patronen terug. Schreeuw, buig, drink gewoon niet één kant. Bovendien wilde ze onderweg niet meer drinken. Ze keek alle kanten op en duwde zichzelf weg. Dit is ook een heel normale ontwikkelingsspurt waarbij baby's gewoon nieuwsgieriger worden. Maar het gaf mij enorm veel stress. Het was warm, ze had duidelijk honger en toch kreeg ik haar niet aan het eten.
Om de stress te verlichten, wilde ik haar afkolven en een fles geven. Geen kans. Er ontstond een nieuwe stressfactor voor mij. Als ze nu geen fles drinkt, zal het spenen heel moeilijk zijn en wat moet ik doen in noodsituaties waarbij ik haar moet afstaan? Ik wilde haar in alle rust en zonder stress kennis laten maken met de fles, maar dat was kansloos. Ook hier schreeuwde ze. Ongeacht of het moeizaam afgekolfde moedermelk was of pre , ze verzette zich er massaal tegen. Ik probeerde het opnieuw en opnieuw. Ik liet mijn man het proberen, maar nogmaals, ze wilde het gewoon niet. Ik liet het los en probeerde op de een of andere manier in het reine te komen met de situatie. Ze dronk graag water, een paar slokjes, ze genoot ervan. Op een dag deed ik gewoon het Magic Cub- water in haar melkfles en zie, ze dronk het zonder met haar ogen te knipperen. Ik gaf haar wat voorvoeding en dat dronk ze opeens ook. Het duurde niet lang voordat ze simpelweg meer van de fles genoot dan van de borst. Ze was gewoon niet zo attent meer en kon dicht bij me komen door met me te knuffelen door de fles heen. Ik heb nog een maand lang 's nachts borstvoeding gegeven en daarna hebben we het afgebouwd. Voor ons was dit de juiste weg en ik zou het steeds opnieuw doen.
