Help, de uitdagingsfase is begonnen!
Welke moeder weet het niet? Je loopt met je dwerg door de supermarkt en plotseling verandert de stemming omdat b.v. een pakje gummibeertjes wordt het absolute object van de wens van uw kind. Alle pogingen om je kind uit te leggen waarom je het nu niet wilt kopen, eindigen in nog meer geschreeuw en hysterie. Aan het einde zullen misschien een paar toeschouwers zich om je heen verzamelen en zien hoe je dwerg op de grond ligt en rondslingert. Om nog maar te zwijgen van het hoofdschudden, de boze blikken en denigrerende gefluister. Het liefst zou je in de grond willen wegzakken of jezelf naar een andere plek willen stralen als dat mogelijk is.
De eerste instincten van de meeste moeders zijn om óf behoorlijk boos te worden en mogelijk te schreeuwen, óf om toe te geven en het object van verlangen te kopen, zodat er vrede zal komen. Het probleem met de tweede theorie is dat deze het gevoel geeft dat als ik maar hard genoeg schreeuw en ophef maak, ik krijg wat ik wil. Ze hebben deze strategie vrij snel geïnternaliseerd.
Wanneer begint de typische fase van verzet?
Bij de meeste kinderen begint het tussen de leeftijd van anderhalf jaar en kan het tot vier jaar duren. Het is de eerste fase van autonomie en daarmee een belangrijke ontwikkelingsstap op weg naar onafhankelijkheid . De kinderen herkennen zichzelf en testen de relatie tussen nabijheid en afstand .
Gedurende deze tijd is het vaak genoeg dat ouders het ‘verkeerde’ T-shirt kiezen of dat het kind impopulair eten krijgt, waardoor het escaleert en een driftbui krijgt. Soms raken ze geïrriteerd door iets dat ze al begrijpen, maar nog niet kunnen beheersen. Zoals b.v. het sluiten van een ritssluiting. Je weet dat het ene uiteinde in het andere hoort en dat de jas gesloten kan worden, maar het lukt je gewoon niet. Dan is een uitbarsting van woede meestal onvermijdelijk.
Hoe ga je eigenlijk om met dit soort situaties? En is er een manier om onze kinderen beter te ondersteunen in deze levensfase, die, ten goede of ten kwade, gewoon bij het opgroeien hoort?
Het belangrijkste eerst: vat het verzet van uw kind niet persoonlijk op. De boosheid is op dit moment niet op de ouders gericht, ook al voelt dat soms wel zo vanwege mogelijke trappen en stoten in jouw richting. Het is de hulpeloosheid van de kinderen en de frustratie als ze iets niet bereiken of krijgen, wat hen “agressief” maakt. Als u dit altijd in gedachten houdt, zal het gemakkelijker voor u zijn om kalm te blijven of zelfs begrip te tonen in dergelijke situaties.
Tijdens de uitdagende fase wil uw kind er zeker van zijn dat u nog steeds eindeloos van hem houdt, vooral als hij door zijn mislukte plannen van het spoor wordt gebracht. Daarnaast willen alle kinderen steun van hun ouders bij het zelfstandig worden. Heb vertrouwen in je dwerg. Natuurlijk alleen dingen waarvan je zeker weet dat je niets ergs kan overkomen. Kleine dingen in het dagelijks leven die u uw kind zonder zorgen kunt laten doen, zijn meestal voldoende om hem of haar een gevoel van onafhankelijkheid te geven. Bijv. Breng zelf tandpasta aan bij het tandenpoetsen, dek de tafel (uiteraard zonder scherpe voorwerpen) of veeg na het samen eten de tafel schoon met een doek. Dit soort kleine dingen zijn meestal voldoende om onze kinderen evenwichtiger en gelukkiger te maken.
Nee zeggen: als nee echt nee betekent!
Sommige dingen moet je nog steeds verbieden met een duidelijk NEE. Helaas zorgt het ouderschap ervoor dat je jezelf van tijd tot tijd impopulair maakt. Dergelijke situaties kunnen echter vaak onschadelijk worden gemaakt door uw dwergen een keuze te geven in een andere kwestie.
